Systemy ubezpieczeń społecznych w Europie ze względu na finansowanie mocno zróżnicowane, dotyczy to zarówno świadczeń jak i jakości.
W kilku krajach istnieją dla zatrudnionych w rolnictwie dodatkowe systemy ubezpieczeń jak np. taryfowe lub zakładowe dodatkowe renty.
Istnieje ustawowa kasa emerytur, kasa chorych, dodatkowych rent poprzez ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków.
Ubezpieczenie społeczne jest zorganizowane przez państwo, inspekcja ustawodawstwa społecznego nadzoruje uzgodnienia dla ochrony pracobiorców.
W bułgarskim rolnictwie 66 % zatrudnionych ma powyżej 55 lat. Prowadzi to do problemów w ubezpieczeniu społecznym.
Istnieją 2 systemy: państwowy system emerytalny i renta po zmarłym 5,05 % (do zapłaty od zarobionego 1. Franka) oraz 2. filar BVG (prywatny system emerytalny), który jest dopiero obowiązkowy po wynagrodzeniu około 24 000,-rocznie, tzn. że ktoś kto zarabia 3 000,- jest ubezpieczony tylko do wysokości 1 000,- w BVG i od 25 lat jest to około 2 % całego wynagrodzenia. Im wyższa pensja i starszy wiek tym składka może wzrosnąć do 10 %.
Szwajcarski system ubezpieczenia jest finansowany ze składek ubezpieczeniowych. Istnieje fundacja dla kasy emerytalnej szwajcarskiego rolnictwa.
Są kasy kantonalne AHV (państwowe) i 2 kasy (niemiecka i francuska część Szwajcarii) dla BVG.
Istnieje ogólny system ubezpieczenia społecznego, do którego składki wpłacają pracobiorcy jak i pracodawcy.
W Czechach istnieje państwowy system ubezpieczenia społecznego.
W Niemczech istnieje ustawowo zakotwiczony parytatywny system ubezpieczeń społecznych. Obok ustawowych uregulowań ubezpieczenia rentowego istnieje w rolnictwie dodatkowe zaopatrzenie (ZLA/ZLF), które zawiera się na bazie umów zbiorowych i jest obowiązujące w starych landach federalnych i w Turyngii (oświad-czenie ogólnego zobowiązania). Oprócz tego (nie we wszystkich regionach i obszarach) również na bazie umów zbiorowych są uregulowania dla zakładowego zaopatrzenia emerytalnego i podziałów wiekowych.
Ubezpieczenie społeczne jest zasadniczo finansowane przez podatki. Każdy, kto ma dochód, płaci zależnie od wysokości dochodu składki do systemu (minimum 8 % do 63 % płacy brutto) ubezpieczeń. Świadczenia np. w przypadku choroby są bezpłatne.
W umowie zbiorowej jest dodatkowo uzgodniona emerytura. Pracobiorca niezależnie czy jest członkiem Związku Zawodowego czy nie, może wpłacać 45 € miesięcznie do związkowej kasy bezrobotnych (3FA) i otrzyma z niej w razie bezrobocia pomoc (ca 90 % ostatniego dochodu brutto). Państwo duńskie dofinansowuje ten system wpłacając także 45 € miesięcznie.
Po jednorocznym płaceniu składek pracobiorca otrzymuje zasiłek dla bezrobotnych (zależnie od zarobku). Po 5 latach zatrudnienia z opłaconą składką otrzymuje 55 % swojego przeciętnego wynagrodzenia. Po 10 latach pracy i zapłaconą składką otrzymuje 100 % swojego wynagrodzenia. Niniejsze świadczenia przyznaje się na jeden rok.
Istnieje jednakowy system ubezpieczenia społecznego dla pracobiorców. Różne państwowe instytucje są nośnikami ubezpieczenia rentowego, chorobowego, na wypadek bezrobocia i od następstw nieszczęśliwych wypadków.
W Finlandii ubezpieczenie społeczne jest systemem publicznym (renty, ubezpieczenie chorobowe i na wypadek bezrobocia). Podczas choroby pracobiorca otrzymuje 9 dni wynagrodzenia od pracodawcy, potem wchodzi do publicznego systemu ubezpieczeń. Za 45 dni pracobiorca pracujący w pełnym wymiarze otrzymuje nadal pełne wynagrodzenie. Politycznym pytaniem jest, czy pracobiorca ma nadal otrzymywać pełne wynagrodzenie.
Wypadki przy pracy i w drodze są obowiązkowo prywatnie ubezpieczone przez pracodawców.
We Francji istnieje specjalny system ubezpieczenia społecznego dla zatrudnionych i przedsiębiorców w gospodarce rolnej.
Ubezpieczenie społeczne jest systemem państwowym, finansowane ze składek, system zdrowotny (National Heath Sernice) jest finansowany ze składek i podatków.
Zakład Ubezpieczenia Społecznego (IKA) jest największym ubezpieczycielem w Grecji i jest finansowany przez składki pracobiorców, pracodawców i z podatków.
Pracobiorcy płacą do ogólnego funduszu składki na ubezpieczenie emerytalne.
Na Węgrzech istnieje państwowy system ubezpieczeń społecznych.
Istnieje państwowy system ubezpieczeń społecznych.
Ubezpieczenie rentowe jest systemem państwowym. Ubezpieczenie na wypadek choroby bazuje na systemie prywatnym. W umowie zbiorowej uregulowano, że przedsiębiorstwa muszą zatrudnionych ubezpieczyć.
Istnieje państwowy system ubezpieczeń socjalnych. INPS, Krajowa Instytucja Ubezpieczeń Socjalnych.
Pracodawca musi co roku odprowadzić jedno miesięczne wynagrodzenie jako odprawę dla pracobiorcy. Niniejsze uregulowania są w tej chwili zmieniane. Organizuje się równorzędne fundusze. Zatrudnieni mogą potem sami decydować, czy ich składki
(jedno miesięczne wynagrodzenie) mają być odprowadzane do funduszu. Z dodatkowym procentem pracodawców i przypadającymi odsetkami tworzący się kapitał może być dodatkiem do renty pracobiorcy.
Istnieją państwowe ubezpieczenia rentowe, chorobowe, od następstw nieszczęśliwych wypadków i bezrobocia. Mężczyźni mają prawo przejścia na emeryturę w wieku 62,5 lat a kobiety w wieku 60 lat. Minimalna emerytura odpowiada ustawowej minimalnej płacy.
Pracodawcy płacą 3 dni chorobowego, po czym 80 % przeciętnego wynagrodzenia płaci kasa chorych.
Zasiłek dla bezrobotnych gwarantuje się przez 6 miesięcy, z reguły 50-70 % przeciętnego wynagrodzenia.
Przy wypadku przy pracy płaci się 100 % wynagrodzenia.
Istnieje niezależny system finansowania ubezpieczenia socjalnego, administrowany przez partnerów społecznych.
Ubezpieczenia społeczne są w państwie zorganizowane. Istnieją systemy ubezpieczeń dla wszystkich branż, do których wpłaca się 33,09 % sumy wynagrodzenia.
Ustawowa minimalna renta wynosi 101 €, przeciętna to 110 €.
Podczas choroby pracobiorca w pierwszym dniu nie otrzymuje zapłaty, potem pracodawca płaci przez dwa tygodnie 80 % wynagrodzenia. Następnie wypłaty przejmuje ubezpieczenie chorobowe. Jeśli pracodawca nie opłacił składek zatrudniony nie otrzymuje żadnych świadczeń.
Zasiłek dla bezrobotnych gwarantuje się przez 9 miesięcy, z tego 3 miesiące 80 % przeciętnych zarobków odpowiednio do ustawowej płacy minimalnej. Jeśli ktoś nie przepracował 12 miesięcy nie otrzymuje świadczeń.
Składki opłacane są do państwowego systemu ubezpieczeniowego.
Istnieje ustawowe ubezpieczenie rentowe, na podstawie, którego wypłaca się minimalną rentę, w tej chwili dla samotnych 11.000 € rocznie i dla żonatych/zamężnych 16.500 €. Podstawą do obliczenia jest ustawowa płaca minimalna. Z umownym dodatkowym 40- letnim ubezpieczeniu obowiązkowym poprzez fundusz emerytalny może być zapewnione 75 % ostatniego wynagrodzenia jako emerytura.
Ubezpieczenie chorobowe jest prywatne. Pracodawcy płacą 6,5 % do wynagrodzenia do systemu ubezpieczeń.
Ubezpieczenie na wypadek bezrobocia gwarantuje się na 38 miesięcy. W 1.-3. miesiącu wypłaca się 75 % wynagrodzenia, do 38 miesiąca 70 %.
Ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych wypadków jest obowiązkowe i jest finansowane z części ubezpieczenia społecznego przez pracodawców i pracobiorców.
Zaopatrzenie zdrowotne i rentowe przyjęto przez system publiczny. Składka ubezpieczeniowa od następstw nieszczęśliwych wypadków przy pracy, każdy pracodawca jest zobowiązany opłacać dla pracobiorców w prywatnym systemie ubezpieczeń, składka wynosi 300,00 € rocznie. W Norwegii nieobecność z powodu niezdolności do pracy wynosi 10 % całego czasu pracy.
Pracodawcy zakładów rolnych ubezpieczają swoich pracobiorców w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (ZUS), natomiast rolnicy indywidualni i ich domownicy ubezpieczeni są w KRUS. Do ZUS pracodawcy płacą wyższe składki niż do KRUS. Pracobiorcy urodzeni po 1949r. mogą płacić dodatkowe składki ubezpieczeniowe na powiększenie przyszłej emerytury.
Stale zatrudnieni sa obowiazkowo ubezpieczeni w systemie ogólnym. System jest niezalezny i pod panstwowym nadzorem. Finansowanie sklada sie ze skladek pracobiorców i pracodawców oraz srodków publicznych (podatki). Ubezpieczenie od wypadków przy pracy nastepuje przez prywatne stowarzyszenia ubezpieczeniowe, które tez znajduja sie pod nadzorem panstwa. Pracodawca musi pracownika ubezpieczyc.
System ubezpieczeń jest zorganizowany w Rumunii przez Państwo.
Istnieje państwowy system zdrowia i rent. W pierwszych 14 dniach w przypadku choroby pracobiorca otrzymuje 85 %. W czasie choroby pracobiorca ma 7 dni wolne bez zaświadczenia lekarskiego. Za pierwszy dzień choroby nie otrzymuje zapłaty. Poprzez prywatne ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych wypadków zwraca się koszty, które powstały przez wypadki przy pracy i w drodze ( jazda do i z pracy).
Istnieje państwowy system ubezpieczeń społecznych.
Istnieje państwowy system ubezpieczeń społecznych.
Prawo do ubezpieczenia społecznego jest regulowane w tureckim ustawodawstwie. Istnieją zakłady ubezpieczeń dla:
Członkowie rodzin są też ujęci ubezpieczeniem.
Istnieją ubezpieczenia emerytalne, ubezpieczenia na wypadek bezrobocia, ubezpieczenia chorobowe oraz urlopy macierzyńskie i zasiłki macierzyńskie.